Έλα να προσπαθήσουμε και πάλι

Έλα να προσπαθήσουμε και πάλι. Άκουσέ με, μην μιλάς…

Έλα να προσπαθήσουμε και πάλι.

Να βρεθούμε ένα βροχερό βραδάκι, να σε αγκαλιάσω χωρίς να σε γνωρίζω.

Να σου μιλήσω για πράγματα ανούσια, για λεπτομέρειες από έναν κόσμο που δεν γνωρίζεις, να σε κάνω να νιώσεις οικεία, σαν να ξαναβρεθήκαμε αιώνες πριν κάπου αλλού, κάπως αλλιώς και τώρα, απλώς, κληθήκαμε σε μια μικρή γιορτή να στήσουμε την αναπαράσταση ενός έρωτα που δεν κόπασε.

Να καθίσουμε σε ένα μικρό τραπεζάκι, κοντά ο ένας στον άλλο και να κοιταζόμαστε, να ανακαλύπτουμε ο ένας τον άλλο. Πώς είναι τα μάτια σου, το μέτωπό σου, πώς πέφτουν τα μαλλιά σου να κρύψουν τη θλίψη σου, πώς είναι το σώμα σου…

Να πάρουμε από ένα ποτήρι κρασί και στο χαμόγελό σου επάνω να πιάσει μια καταρρακτώδης βροχή και να σηκωθούμε, να μην ξέρουμε πού να σταθούμε, πώς να σταθούμε.

Εγώ με ένα ποτήρι στο χέρι και το άλλο να σε αγγίζει κατά λάθος.

Εσύ με ένα ποτήρι στο χέρι και το άλλο να αφήνεται να το αγγίζω κατά λάθος.

Άκουσέ με, μην μιλάς…

Έλα να προσπαθήσουμε και πάλι.

Και η βροχή να γίνεται δυνατός αέρας, να παρασύρει, να μας παρασύρει σε σκέψεις που δεν έχουν στόχο, να θέλουν να μας περιτυλύξουν σε ένα σύννεφο και να μας κλείσουν εκεί, μόνους αλλά προστατευμένους, να αγαπήσουμε τις στιγμές και να αγαπηθούμε μάτια μου, τόσο όμορφα όσο μπορούμε και θέλουμε, κι ας μην γνωριζόμαστε.

Και οι άλλοι γύρω μας να σκορπίζουν, γιατί αυτοί δεν θα αγγίζονται κατά λάθος, δεν θα νιώθουν αυτό που νιώθουμε εμείς, γιατί αυτοί δεν θα περιμένουν…

Κι έπειτα να παραγγείλλουμε άλλο ένα μπουκάλι κρασί, να ξαναγεμίσουμε τα άδεια ποτήρια και να τα τσουγκρίσουμε με κρυφές ευχές και φανερές ελπίδες.

Εγώ με ένα ποτήρι στο χέρι και το άλλο να σε αγγίζει κατά λάθος.

Εσύ με ένα ποτήρι στο χέρι και το άλλο να αφήνεται να το αγγίζω κατά λάθος.

Άκουσέ με, μην μιλάς…

Έλα να προσπαθήσουμε και πάλι.

Και η υγρασία, τα βρεγμένα καθίσματα, τα βρεγμένα ρούχα όλα να τα στεγνώνουμε με τη διάθεσή μας να ανοίξουμε μια μικρή πορτούλα στην έκπληξη.

Εσύ κι εγώ με δυο άδεια ποτήρια στο ένα χέρι και το άλλο σφιχτά χωμένο το ένα μέσα στο άλλο.

Μετά, όταν πάψει η βροχή, να σε πάρω να φύγουμε, να βρεθούμε αγκαλιά σαν δυο ξένοι που έσμιξαν, να σαλπάρουμε και πάλι για εκείνα τα άγνωστα μονοπάτια του έρωτα και να τα ξαναδιαβούμε χωρίς να μας βαραίνει το παρελθόν, που μας κάνει να διστάζουμε να ζήσουμε το παραμύθι που του δώσαμε το ίδιο όνομα.

Άκουσέ με, μην μιλάς…

Έλα να προσπαθήσουμε και πάλι.

Ας δώσουμε μια ευκαιρία σε αυτό που νιώθουμε, ας ακούσουμε τα λόγια ο ένας του άλλου να “μιλούν” για έργα που άφησαν ατέλειωτα, για πράξεις ανορθόδοξες, για σύμβολα που μας στοιχειώνουν.

Ξέφτισαν οι υποσχέσεις που δεν δώσαμε ποτέ.

Πόνεσαν τα χέρια, σαν από καρφιά μπηγμένα στις παλάμες μας.

Πόνεσαν τα σώματά μας σαν να τα χτύπησαν αέρηδες που λοξοδρόμησαν.

Έλα να προσπαθήσουμε και πάλι.

Εσύ με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και με το άλλο να αγγίζει το δικό μου, να κλείσουν οι πληγές του.

Εγώ με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και με το άλλο να καλύπτει το σώμα σου να μην το βρίσκουν λάθος άνεμοι και πρόσκαιρες βροχές.

IRIDA HALL