Θυμήσου τα πουλιά που έφερες

Μια μέρα όταν η σιωπή θα υψώσει
τοίχους πάγου μεταξύ μας,
μην αισθανθείς λυπημένος.
Θυμήσου τα πουλιά που έφερες
στον χειμώνα μου από τέσσερις εποχές.
Όταν τα φιλιά θα μισέψουν σε άλλα χείλη,
μην αισθανθείς ενοχές.
Θα τραγουδήσω τα λουλούδια που φύτεψες
στις ρωγμές της ψυχής μου με τη φωνή σου.
Όταν τα δάχτυλά σου θ’ αγγίξουν
μεταξένια μαλλιά,
μην θυμηθείς τίποτα
από τις κλαίουσες ιτιές
που κοιμούνται στους ώμους μου.
Όταν η απόσταση θα γίνει μαύρη τρύπα,
που καταβροχθίζει τους αστερισμούς
των αστεριών που γεννήθηκαν μεταξύ μας,
μην κοιτάς πίσω.
Ούτε τις πολλές άγρυπνες ώρες
με την γλυκιά υποδοχή
«Καληνύχτα ψυχή μου»
μην περιμένεις πια.
Τα πρωινά …;
αν θέλεις ξέχασε τα κι αυτά,
άφησε να μαραθεί η αύρα των ψιθυρισμάτων
τοποθετημένα κάπως ανέμελα κάθε πρωί
στα άνθη του μαξιλαριού μου.
«Ξύπνα αγάπη μου,
αν δεν βγει ο ήλιος σήμερα
έχω το φως των ματιών σου».
Εγώ όχι, δεν υπόσχομαι ότι μπορώ να ξεχάσω.