Έλα μαζί μου, με αυτήν την αίσθηση τελειότητας που αποπνέουν τα σπίτια, τα μαγαζιά, τα αξιοθέατα στα Χανιά, στο Ναύπλιο, στα Καλάβρυτα, να ξαναπλάσουμε ωραίο τον κόσμο.

Χωρίς εσένα οι σκιές μου κρύβουν το φως.

Χωρίς εσένα οι τελευταίες ακτίνες μου στερούν την προοπτική.

Πίσω μου αμυδρό το φως σαν το ωραίο φινάλε που μάχεται να βγει μπροστά κι απέναντί μου λαμπερό σαν πραγματοποιημένο όνειρο.

Ούτε εδώ ούτε απέναντι!

Καθηλωμένος είμαι ανάμεσα σε δύο κόσμους, που δεν μπορώ να περιγράψω.

Το φως δεν σημαίνει ημέρα και το σκοτάδι δεν σημαίνει νύχτα! Λειψός ο έρωτας αλλοιώνει τις μέρες μου, που δεν κυλούν προς το αύριο.

Είναι τόση η ομορφιά εδώ, που είναι κρίμα να μην στην καρφώσω, μονάκριβη καρφίτσα, στα μαλλιά. Κι έτσι φινετσάτη να σε δω να αγναντεύεις το πέλαγο, πριν έρθω να βουτηχτώ στη θλίψη των ματιών σου.

Μου είπες να σου γράψω κάτι χαρούμενο, μα χωρίς την αγκαλιά σου δεν βρίσκω τις λέξεις.

Ναι, πράγματι, είμαι χαρούμενος γιατί μου φώναξες «ψυχή μου» κι ήταν τόσο ηχηρή η αγάπη σου, που η σιωπή που ακολούθησε λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα και την πανσέληνο έμοιαζε με συγχορδία κρητικών αγγέλων.

Στις σκιές σε αγναντεύω, μα σε θέλω στο φως.

Πότε θα έρθεις;

https://www.youtube.com/watch?v=iGnL-1LDksk&feature=youtu.be